Omgaan met MS op werk

Wauw, ik denk dat dit artikel 'weer aan het werk na vijf jaar' meer een column wordt. Ik heb namelijk een update. Het is iets meer dan een maand geleden dat ik weer les ben gaan geven. Naast schrijven en lesgeven MOET ik ook onthouden dat ik een vrouw, moeder, zus, dochter, vriendin, etc. ben. En, ook niet te vergeten, een persoon met MS.

Terugkeren naar de werkvloer heeft me aan twee dingen geleerd:

1. Het leven zelf is een baan. Wie let op mij en mijn leven terwijl ik hier op de kinderen van anderen let?
2. Mensen. Ik moest opnieuw leren te socialiseren en hoe kan je het beste samenwerken.

Mijn werkleven was, sinds ik Multiple Sclerose heb, gereduceerd tot een oud kantoor met een oud toetsenbord. Natuurlijk had ik toen ook contact met mensen over de hele wereld, maar dit contact was anders omdat het via een scherm en toetsenbord ging. Op deze manier had ik tijd om te bedenken wat ik schreef en kon fouten wissen. Maar nu ik weer terug ben op de werkvloer kan dit niet, hier kan ik ‘op tenen stappen’, heb ik meningsverschillen en dan kan ik helaas niet op de backspace-toets drukken.

Maar wat ik nodig heb, nu ik weer aan het werk ben, is veel meer geduld en liefde.

Het verstandige/ratio plekje in mijn hart wil je niet bang maken om weer buitenshuis te gaan werken maar het was niet altijd even makkelijk. Gelijktijdig zijn er ook voordelen om weer buitenshuis te werken. Denk bijvoorbeeld aan een vast salaris. Ik ben dankbaar dat ik dit elke maand krijg. Daarnaast kan ik ’s ochtends douchen zonder dat iemand het douchegordijn opent omdat ik al op ben voordat iedereen wakker is.

Maar er is een ‘klein detail’ dat me de afgelopen maand wat van slag heeft gemaakt. Ik heb Multiple Sclerose en wat voor anderen eenvoudige taken zijn, is gewoonweg niet EENVOUDIG voor mij. Mijn lichaam voelt het, schreeuwt tegen me, een beetje zoals een tiener tegen de ouders schreeuwt. Waarom moet ik gaan? Ik wil heel graag met anderen in een gebouw (buiten mijn huis om dan) werken maar mijn lichaam werkt niet mee.

Het belangrijkste dat ik geleerd heb, sinds ik weer lesgeef, is dat je je beperkingen bespreekbaar moet maken. Zo vertelde ik mijn collega’s en leidinggevenden over mogelijke problemen of dingen die ik moeilijk vind. Denk hierbij bijvoorbeeld aan excursies en gymles.